In cameratechnologie de manier waarop de basisfuncties (o.a. belichtingsmeting, diafragma en sluitertijdinstelling) worden bediend. Veel camera’s hebben veel belichtingsfuncties, van volautomatisch tot handmatige bediening.

De hoeveelheid licht die op een emulsie/ccd valt, het product van intensiteit (diafragma) en belichtingstijd.

Lensfout waarbij het scherptevlak gekromd is in plaats van plat.

Het deel van een tafereel dat via het objectief op het beeld komt. De beeldhoek is afhankelijk van de brandpuntsafstand van het objectief en het filmformaat (bij analoge camera’s) (Bij digitale camera’s is het ccd formaat hier belangrijk)

De diameter van het bruikbare beeld in het brandvlak van een objectief vanneer dit is scherpgesteld op een bepaalde afstand. Een belangrijk punt van overweging bij het kiezen van een objectief voor een technische camera is dat de beeldcirkel groter moet zijn dan het formaat van de film, om eventuele cameraverstellingen mogelijk te maken.

Methode voor het maken van beelden met relief door het afdrukken van een op elkaaar gelegd positief en negatief die iets ten opzichte van elkaar verschoven zijn (sandwichen)

Verstelbare kleppen aan de voorkant aan de voorzijde van een studiolamp, die voorkomen dat er licht opzij wegvalt. Normaliter zijn er twee of vier scharnierende kleppen aan een frame bevestigd.

Flexibel, zwart, harmonica-achtig gedeelte dat het camerahuis en het objectief met elkaar verbindt. Wordt gebruikt bij technische camera’s en voor close-up opnamen.

Verlichting van een onderwerp waarbij het licht langs de as van het objectief wordt geleid en waarbij geen zichtbare schaduwen ontstaan. Hierbij wordt meestal gebruikgemaakt van een gebogen halfdoorlatende spiegel die onderdeel is van een frontprojectiesysteem.

De toevoeging van kleuren aan een kleurennegatiefflim in het productieproces om de gebreken van kleurvorming door het beeld te compenseren.